Laura: Dat is logisch. Als de regering van de Verenigde Staten die voedselvoorziening veiliger wil maken, zijn er dan maatregelen die ze kunnen nemen?
Helena: Zowel vanuit het bedrijfsleven als vanuit de overheid is hier veel aandacht voor. Het heeft erg lang geduurd voordat de waternormen er waren. We noemden hoe vee bladgroenten zou kunnen besmetten, en een manier is water. Dus als irrigatiekanalen in de open lucht lopen en je hebt vogels of stof of zelfs alleen maar regenwater, dan kun je zien hoe bacteriën zich op die manier kunnen verspreiden. Het heeft de FDA meer dan 10 jaar gekost om veiligheidsnormen voor water vast te stellen en dingen op te leggen die telers moeten doen. Dat gezegd hebbende, er zijn dingen uit de particuliere sector die ze hebben geprobeerd te doen om hier beter grip op te krijgen. Veel retailers hebben bladgroentetelers onder druk gezet om bijvoorbeeld meer afstand te hebben tussen hun teelt en vee. Er worden dus dingen gedaan, maar we hebben het probleem echt niet opgelost – ik denk dat dat de bottom line is.
Alex: Waarom duurt het 10 jaar om met waterveiligheidsregels te komen?
Helena: Grote vraag. Er zijn veel redenen. Er is bureaucratie, er is traagheid. Om eerlijk te zijn tegenover de FDA, is het erg ingewikkeld om na te denken over hoe je landbouwwater reguleert. Ze kwamen hier wel met een eerste poging op de proppen, en het werd algemeen gepand als extreem ingewikkeld, alsof boeren log-ritmische vergelijkingen moesten maken – ik maak geen grapje. Dus iedereen was het er min of meer over eens, dit is het niet. En dat zette dit jaren terug. We herinneren ons waarschijnlijk allemaal de grote uitbraak van salmonella in pindakaas, of de grote uitbraak van spinazie E. coli in 2006 – nou ja, die gebeurtenissen deed leidde tot een tweeledige wetgeving en de FDA voltooide een aantal van die dingen, maar sommige van die voorschriften duurden erg lang. Die wet werd in januari 2011 door Obama ondertekend. En we wachten nog steeds op de daadwerkelijke implementatie van sommige van die regels.
Alex: De afgelopen jaren hebben we vooral aan de FDA gedacht in termen van goedkeuring van medicijnen en vaccins en medicijnen. Maar wat is het voedselgebied van de FDA? Hoe regelt het voedsel? Ik denk dat een deel van het verhaal van Daily Harvest is dat de meeste mensen denken dat als je iets verkoopt, de FDA heeft gezegd dat het veilig is om te consumeren. Zo eenvoudig is het echter niet, toch?
Helena: Dit is een van die dingen waar het zo duidelijk is als je met een consument praat dat er een heel grote kloof is tussen wat consumenten denken dat de FDA doet en wat de FDA eigenlijk doet. FDA heeft jurisdictie over ongeveer 80 procent van de voedselvoorziening, wat een enorme onderneming is. Dat is alles, van geïmporteerde zeevruchten tot middelgrote voedselproducenten die pretzels maken tot de verse producten voor onze saladekommen. Het zijn honderdduizenden faciliteiten, zowel in de VS als in het buitenland. En voor het grootste deel inspecteert de FDA niet zo regelmatig; het is niet ongebruikelijk dat het om de paar jaar is. We zagen onlangs met zuigelingenvoeding dat fabrieken elk jaar moesten worden geïnspecteerd en tijdens Covid hebben ze veel van die inspecties teruggeschroefd. Maar ik denk dat als je de gemiddelde persoon zou vragen: “Hoe vaak wordt een zuigelingenvoedingsplan geïnspecteerd?” ze zouden waarschijnlijk zeggen: “Oh, waarschijnlijk vrij vaak, ik weet het niet, dat lijkt gewoon iets dat de overheid zou doen.” Dus ik denk gewoon dat er een grote kloof is tussen wat we denken dat ze doen en wat ze werkelijk doen.
Alex: Even ter verduidelijking, want we hadden het over wat de FDA wel en niet doet, jij say zij zijn verantwoordelijk voor 80 procent van de voedselvoorziening – waarvoor is de 20 procent van de voedselvoorziening waarvoor de FDA niet verantwoordelijk is?
Helena: Meestal vlees. Maar FDA behandelt ook voeding en levensmiddelenadditieven en dat soort dingen. En eigenlijk, wat volgens ons het probleem zou kunnen zijn met Daily Harvest, het tarameel, we denken dat dat in wezen een “algemeen erkend als veilig” ingrediënt was. Algemeen erkend als veilig, of GRAS, zoals we het in de voedselwereld noemen, zijn in wezen voedselbedrijven, industrie-experts en externe experts en wetenschappers die iets letterlijk algemeen als veilig beschouwen. Ze kunnen de FDA op de hoogte stellen, zoals: “Hé, we hebben vastgesteld dat X-ingrediënt GRAS is”; ze kunnen een brief sturen en de FDA kan zeggen: “We hebben hier geen vragen over.” En dat is ongeveer net zoveel overzicht als je in die ruimte krijgt. Maar u kunt zelf GRAS bepalen of met experts een GRAS-status bepalen zonder de FDA hiervan op de hoogte te stellen.
Laura: Het is dus echt iets anders dan het goedkeuringsproces voor medicijnen, waarbij je iets indient en dan wordt het actief beoordeeld en dan komt het op de lijst, en nu is dit oké.
Helena: O, helemaal. En ook FDA heeft een proces voor levensmiddelenadditieven. maar dat proces kan zo omslachtig zijn en zo lang duren dat bedrijven de neiging hebben om gewoon door het GRAS-proces te gaan. Het is als een maas in de wet waar je met een vrachtwagen doorheen kunt rijden, zo zien consumentenadvocaten het. Degenen in de industrie zullen zeggen dat het proces niet zo misbruikt is als je zou denken, omdat voedselbedrijven mensen niet ziek willen maken – dat is tegen hun belang. Ze kunnen worden vervolgd en we zien veel rechtszaken over dit soort dingen. Dus het is niet zo dat er geen controle op is, maar het is zeker een van die dingen waarvan ik denk dat als je een consument daarover vertelt, ze zeggen: “Wacht, zo werkt het?”
Laura: Rechts. Omdat ik denk dat veel mensen zou denken dat ze controleren of dingen veilig zijn voordat ze uitgaan. Terwijl de manier waarop het systeem werkt, is dat het vrij eenvoudig is om een product op de markt te krijgen, en als het mensen ziek maakt, kan er een onderzoek volgen, en er kunnen rechtszaken volgen. Dus je bent een soort proefkonijn als je een nieuw voer gaat proberen.
Helena: Het is een heel groot filosofisch verschil dat ik denk dat we hebben met Europa. Europa hanteert meer van wat het voorzorgsbeginsel wordt genoemd, dat wil zeggen dat je het niet op de markt kunt brengen tenzij je echt kunt bewijzen dat iets geen problemen heeft, geen schade aanricht. En in de VS zijn we veel meer tenzij we bewijs hebben van schade, het is een beetje het tegenovergestelde.
Laura: In uw stuk vermeldde u dat FDA-functionarissen zo’n grap hebben dat de F in de FDA een stille F is. Is er een gevoel dat de voedselbranche een beetje wordt verwaarloosd binnen het agentschap, dat het minder geld en minder aandacht krijgt sinds er zoveel nadruk is gelegd op Covid-vaccins? Is er een gevoel dat het bureau een beetje gespannen is bij het doen van al dat werk, en zou dat van invloed zijn op het voedselgedeelte van de organisatie?
Helena: Het is zo’n achterbankprobleem in het bureau en dat is al heel lang, zeker vóór Covid, maar ik denk dat Covid die dynamiek echt heeft verergerd. We zijn in een wereldwijde noodsituatie geweest en dat heeft veel aandacht gekregen. Maar ik denk dat het sommige mensen aan de voedselkant er ook aan heeft herinnerd hoe scheef de focus binnen de FDA ligt. En wat we nu zien, is dat veel industrie-, consumenten- en belangengroepen, samen met milieugroepen – een heel brede coalitie – samenkomen en zeggen dat we de FDA echt nodig hebben om opnieuw op te starten en beter leiderschap te hebben.
Laura: Het klinkt alsof er zoveel factoren in het spel zijn als het gaat om het veiligstellen van een veilige voedselvoorziening. En het is normaal om naar de FDA te gaan en gewoon te zeggen: “We hebben meer regelgeving nodig”, maar wat is volgens jou het grootste dat de VS kunnen doen om deze tekorten en uitbraken te voorkomen en in het algemeen de veiligheid van wat we eten te verbeteren?
Helena: Ik denk dat er veel discussie is over wat er moet gebeuren, en waarschijnlijk is elk product anders in termen van wat ze nodig hebben. Ik denk niet dat er een zilveren kogel op dit alles zit. Als het gaat om zuigelingenvoeding, denk ik dat er meer aandacht zal zijn voor de vraag of het toezicht van de FDA al dan niet streng genoeg is. Ik denk dat dat een eerlijke plek is om te kijken. Ik denk dat het Congres uiteindelijk waarschijnlijk nog eens naar dit alles zal kijken, maar eerlijk gezegd zal er waarschijnlijk een soort catastrofale crisis voor nodig zijn. Het is meestal wat we zien: we zien meestal een gruwelijke gebeurtenis die een frisse blik stimuleert. Ons systeem is zeer reactief.
Alex: Dus we moeten gewoon wachten op de volgende catastrofale gebeurtenis en dan kunnen we eindelijk zorgen voor voedselregulering in dit land?
Helena: Ik aarzel om na te denken over wat dat zou zijn. Ik bedoel, met dit Daily Harvest-ding, denk ik dat de FDA het in juni, half juni heeft teruggeroepen. Het is al maanden geleden en we hebben nog steeds geen officieel antwoord van de FDA – ik weet dat Daily Harvest heeft bekendgemaakt wat ze denken dat het is – maar ik bedoel, honderden zieke mensen, zo’n honderd in het ziekenhuis. Als het FDA maanden kost om hetzelfde ingrediënt te krijgen dat Reddit binnen enkele dagen deed, denk ik dat dat heel gênant zal zijn.
Alex: Zoals het hoort te zijn!
Laura: Heel erg bedankt om ons hier doorheen te loodsen.
Helena: Altijd. Dank je.
Alex: De politiek van alles wordt mede geproduceerd door Talkhouse.
Laura: Emily Cooke is onze uitvoerend producent.
Alex: Myron Kaplan is onze audio-editor.
Laura: Als je geniet De politiek van alles en je de show wilt steunen, kun je deze aflevering delen met een vriend.
Alex: Bedankt voor het luisteren.