Leidt TikTok een nieuw tijdperk van Vaudeville in?

0
158


Als de virale petitie van Change.org die deze zomer de ronde deed om ‘INSTAGRAM OPNIEUW INSTAGRAM TE MAKEN’ een indicatie is, zijn Instagram’s slingerende pogingen om meer op TikTok te gaan lijken niet goed gegaan.

Synoniem met de sterk bewerkte lifestyle-post, heeft Instagram lange tijd gefunctioneerd als een middelbare school in een John Hughes-film: het verzamelen van “vind-ik-leuks” is een populariteitswedstrijd voor zichtbaarheid – behalve dat als je op het platform wordt verkozen tot “prom queen” het kan vertalen tot een aantal serieuze merk- en sponsordeals.

Maar TikTok heeft zijn algoritme op een radicaal andere manier aangepast. Een thuis voor korte video’s (het concept dat voor het eerst werd ontwikkeld door zijn voorganger Vine), het doel is om “inhoud aan elke gebruiker te leveren die waarschijnlijk interessant is voor die specifieke gebruiker”.

Het echte doel van al deze platforms is natuurlijk om ons te laten scrollen. Maar de nadruk van TikTok op individueel samengestelde feeds en nichemateriaal heeft het huidige medialandschap overgenomen. En zijn dominantie heeft andere sociale-mediabedrijven gedwongen zich aan te passen (met wisselend succes), als ze relevant willen blijven, of in ieder geval hun achterban tevreden willen houden. Het resultaat – een mengelmoes van inhoud die op verschillende platforms is ontstaan ​​- voelt aan als een constant veranderende, pluralistische put van variététheater. En het luidt een nieuw tijdperk van populair entertainment in. Het dichtstbijzijnde equivalent dat ik kan bedenken is vaudeville.

Hoor me uit.

De originele vaudeville ontstond aan het einde van de 19e en het begin van de 20e eeuw te midden van een moment van diepgaande verandering in het Amerikaanse leven, en bood zijn eigen constant veranderende acts als reactie op een land in beweging.

Op zijn hoogtepunt zette de vaudeville-machine dagelijks meer dan 25.000 op het podium om hun routines voor miljoenen uit te voeren. “Het was het grootste entertainmentsysteem dat de wereld ooit had gezien, bij elkaar gehouden door spoorweg en telegraaf en geordend op formulier en archiefkast”, schrijft historicus Samuel E. Backer over het bedrijf van vaudeville. En voordat je je hoofd rond een van deze “snelle opeenvolging van individuele uitvoeringen” kon wikkelen, werden ze al uitgefietst voor iets nieuws.

Een typische show duurde vandaag ongeveer net zo lang als een blockbusterfilm, maar mensen konden ervoor kiezen om het hele ding te bekijken of gewoon mee te doen aan de “beurten” op de programmarekening die hen het meest aanspraken.

Die optredens varieerden enorm. Zang- en dansnummers stonden op bijna elke rekening, maar je wist nooit wat voor andere acts er op het kaartje zouden verschijnen. Neem de stille komiek Chaz Chase, die geprezen werd door het eten van alles, van sigaretten en rozen op het podium (je zou kunnen zeggen dat het een voorloper was van het Koreaans geïnspireerde voedseletende mukbang-genre, maar hier werd het effect bereikt door een lichte hand bedrog). Of Edgar “Painless” Parker, een tandarts die bekend stond om het trekken van (zeer echte) tanden op het podium. Het zijn slechts twee van de vele, gevarieerde artiesten die een stem vonden op het vaudeville-podium.

Als ik vandaag door TikTok scrol en stop om een ​​kat met een koksmuts een latte te zien maken of bij te praten over het nieuwste Gen Z-drama dat wordt gespeeld via plastic beeldjes, ben ik dan zo anders dan het publiek dat deze theaters een eeuw geleden cultiveerden?

Hoe uniek de routines ook leken, er was altijd een gedeeld DNA in de uitvoeringen, een lexicon van stockgrappen, komische routines en ander materiaal waar de artiesten die op het vaudeville-circuit reisden constant in gesprek waren. Wat sommige deed schitteren waren de extra opsmuk die eraan werd toegevoegd, “wat niet kan worden getranscribeerd in woorden, de fysieke komedie of de ‘business’ – de humor van verbuigingen en lichaamstaal waarin zoveel vaudevillians uitblonken”, zoals de Library of Congress stelde het.

Vaudeville kreeg al snel de reputatie een zeer populistische, zeer optimistische vorm van entertainment te zijn. De vaudevillian impresario EF Albee klinkt positief Pollyanna over het medium in een interview, bewerend dat in vaudeville “er altijd iets voor iedereen is, net zoals in elke staat en stad, in elke provincie en stad in ons democratische land, er is gelegenheid voor iedereen , een kans voor iedereen.”

Dat is een beetje langdradig, maar er is iets met Albee’s sentiment. Artiesten op het podium weerspiegelden vaak de diversiteit van de mensen op de stoelen die naar hen keken. Een van de meest invloedrijke wetenschappers op het gebied van vaudeville, David Monod, heeft een online database met vaudeville-acts gemaakt die dit scala aan talent en reikwijdte benadrukt, waarmee mensen van verschillende rassen, etniciteiten, geslachten en economische klassen werden bereikt (met de opmerkelijke uitzondering van de armste Amerikanen, merkt Monod op, die de prijs van een kaartje niet konden betalen). Maar dat betekende niet dat vaudeville voor iedereen sprak – vooral de komedie was vaak gebaseerd op vermoeide routines die mensen stereotypeerden en ontmenselijkten op basis van hun ras en etniciteit. Vooral voor Afro-Amerikaanse artiesten was racisme een alomtegenwoordige realiteit van het bedrijf, en daarom braken sommige zwarte artiesten zich uiteindelijk af van de overwegend blanke vaudeville-circuits om hun eigen shows te creëren.

Als er een naam te weten is achter de mengelmoes van smaken die de vaudeville-stem werd, dan is het Tony Pastor, een vrome katholiek die herinnerd wordt als de ‘Vader van Vaudeville’. In 1881 opende hij het Tammany Hall-theater op East 14th Street in New York, waar hij vaudeville gezinsvriendelijk wilde maken. Vanwege zijn invloed werd burlesque, een hoofdbestanddeel van vroege vaudeville ‘hot shows’, steeds meer verdrongen ten gunste van ‘cleane shows’ die minder politie-aanwezigheid trokken. “De shows van de dominee werden zo schoon dat ‘een kind zijn ouders mee naar zijn theater zou kunnen nemen'”, grapte een toeschouwer.

Bostonianen BF Keith en Edward Albee breidden de visie van Pastor uit en openden theaters die deze ‘focus op respectabiliteit’ voortzetten, aldus vaudeville-geleerde Mark Hauser. Hauser merkt op dat Keith en Albee, die financiering ontvingen van het aartsbisdom van Boston, zelfs zondagsschoolleraren hadden die achter in het theater stonden te kijken naar vulgariteiten.

Daarom, hoewel vaak wordt gezegd dat vaudeville de smaak van het publiek weerspiegelde, waarschuwde historicus John DiMeglio dat “het ook een aanzienlijke macht uitoefende bij het vormgeven van de gevoelens van zijn kijkers”, inclusief hun morele attitudes en ideeën – een thema dat vandaag de dag weerklinkt in TikTok’s Chinese moederbedrijf ByteDance, dat een onzichtbare hand heeft gespeeld bij het bepalen welke video’s grip kunnen krijgen op het platform.

In het begin van de 20e eeuw leek de vaudeville-vorm niet te stoppen. En toen kwam er op een dag een nieuw opkomend entertainmentmedium: film. Plots ontdekten zowel grote als kleine artiesten die waren geïncubeerd in het vaudeville-circuit, dat hun hoogtijdagen voorbij waren en hadden ze geen andere keuze dan zich aan te passen aan nieuwe performatieve conventies of uit relevantie te verdwijnen.

Als ik vandaag door TikTok scrol en stop om een ​​kat met een koksmuts een latte te zien maken of het nieuwste Gen Z-drama in te halen dat wordt gespeeld via plastic beeldjes, ben ik dan zo anders dan het publiek dat deze theaters een eeuw geleden cultiveerden? Ook ik kijk hoe nieuwe trends opkomen en vallen, en ik zie hoe makers van elkaar leren om hun acts te creëren, recyclen en opnieuw vorm te geven om ons moment te ontmoeten en vorm te geven. Alleen deze keer is de talentenpool wereldwijd.

Hoe lang TikTok ons ​​in zijn greep houdt, is onmogelijk te zeggen. Maar de reden waarom het ons boeit, is geen verrassing. Zoals Monod, de vaudeville-geleerde, schrijft, was vaudeville “een speelse uitdrukking van de moderniteit van het begin van de 20e eeuw” die aantrekkelijk was voor mensen die “niet alleen ontsnapping maar ook beding” zochten. Dit sentiment vat de aantrekkingskracht van TikTok een eeuw later gemakkelijk weer.

En net zoals het publiek dat Chanticleer-wielrenners aan het begin van de twintigste eeuw zag harmoniseren over het podium, kan ik niet wegkijken als ik TikTok open en de nieuwste video op mijn scherm zie verschijnen.

LAAT EEN REACTIE ACHTER

Vul alstublieft uw commentaar in!
Vul hier uw naam in