Mark Polish, de minder productieve filmmakende tweelingbroer van Michael Polish, heeft weinig aardigs te zeggen over de jongeren van nu in Murmurdie tot doel heeft een Blair Witch voor digital natives. Door een half dozijn vervelende social-mediaproducenten het bos in te gooien met alleen hun mobiele telefoons en een zeer dubieus spel dat ze niet zullen stoppen met spelen, het had er misschien uitgezien als een waarschuwende fabel als het maar enige afstand tot zijn hoofdrolspelers behield . In plaats daarvan is het volledig aan boord voor op schermen gebaseerde verhalen en TikTok-aandachtsspanne, met als resultaat dat de meeste kijkers die niet verslaafd zijn aan dergelijke dingen, het vanaf de eerste momenten onuitstaanbaar zullen vinden. Zelfs als we dergelijke meningen terzijde schuiven, is de waarde ervan als een niet-enge horrorfoto bijna nul, en zoals op schermen gebaseerde chaos gaat, scoort het ver onder leeftijdsgenoten als Spree.
Murmur is de naam van een nieuwe app die, net als Pokémon Go (hallo, oude mensen), het scherm van je telefoon gebruikt om digitale elementen met de echte wereld te integreren. Het is een soort spel, maar niemand in deze vijfkoppige YouTube-crew lijkt iets meer te weten dan dat. Dus waarom niet een minibus huren, naar een volledig verlaten deel van het Redwood National Park trekken en onszelf opzettelijk laten stranden terwijl we het ter plekke uitzoeken? Video’s daarvan zullen toch zeker resulteren in veel betrokkenheid op het kanaal? Flash-forwards naar een persconferentie, waarin lokale autoriteiten de lichamen bespreken die naast zes mobiele telefoons zijn gevonden, suggereren dat het niet zo zal gaan.
Murmur
Het komt neer op
Klik op ‘uitschrijven’.
(Een zesde persoon – hun vervreemde vriend Maze – kwam hier onafhankelijk naar buiten en zal onze bende ontmoeten nadat hij is gescheiden van zijn eigen metgezel, en lijkt te vergeten dat ze zelfs bestaat.)
Angel (Cyrus Arnold) en Buster (Johnny Jay Lee) vertegenwoordigen enkele van de luidruchtigste soorten contentproducenten: respectievelijk degenen die nooit weten wanneer ze moeten stoppen met het maken van flauwe grappen (vooral over geslachtsorganen), en degenen die niet stoppen met proberen maximaliseer de schermaantrekkingskracht van het dagelijks leven. Als je de agressieve zelfpromotie van het gemiddelde YouTube-kanaal vindt, zul je het geweldig vinden om Buster-film na opname van dezelfde intro te zien nemen, in een poging de juiste toon van energieke overmoed te raken.
Naast deze twee zijn Tiger en Kenzie (Logan Polish, de dochter van de regisseur, en Megan Lee), en Zach (Brandon Wilson), de stille man die de camera-apparatuur van de groep bemant. Colin Ford’s Maze (Tiger’s broer, echte naam Matthew), wiens kanaal blijkbaar veel heter is dan dat van deze jongens, zal binnenkort hun pad kruisen, om de een of andere reden met een echt zwaard in het bos zwaaiend terwijl ze een VR-headset dragen.
Als je een personage in een slasher-film bent, is de kans groot dat je een van de meest irritante vertegenwoordigers van je demografie bent die een scenarioschrijver (waarschijnlijk twee keer zo oud) kan bedenken. Maar deze kinderen lijken het niet eens leuk te vinden elkaar veel, en ze verspreiden zich door het bos zonder duidelijke motivatie, behalve om, begrijpelijkerwijs, uit elkaars gehoorsafstand te komen. Een verleidelijk idee, maar in dit geval een slecht idee.
Pools biedt weinig van de POV-activiteiten die te vinden zijn in conventionele slasher-films, in plaats daarvan gaan we voor een veel minder overtuigende sfeermaker: we zien een heleboel griezelige dingen (van sinistere flora tot wilde zwijnen en zombies) die nergens anders dan op de schermen bestaan onze helden zijn vastgelijmd aan. Als ze de telefoons gewoon hadden neergelegd, zouden ze misschien minder snel in berenvallen trappen en aan boomtakken worden gespietst?
Die dingen gebeuren allebei, met zo weinig drama in de uitvoering dat je het evenement zelf misschien mist en alleen het lange lijden dat dergelijke ongelukken met zich meebrengen, vasthoudt. Terwijl sommige leden van de partij zich zorgen maken over bloeduitstortingen, zijn anderen ver weg, ruziënd met de klantenservice van de app of ontdekken ze vervallen huizen waarvan ze weten dat ze niet naar binnen mogen. Maar dat doen ze, en ze ontdekken meer vragen die de film niet genoeg kan beantwoorden.
Te midden van het onzorgvuldige cameragedrang, vrij stromende beledigingen en klachten, zou een verveelde kijker details van de Poolse technische benadering kunnen nitpicken. Hoe komen de zichtbare tandwielgaten van celluloid en statische elektriciteit die doet denken aan VHS-trackingproblemen hier opduiken in een film die ogenschijnlijk is opgebouwd uit beelden van mobiele telefoons en beveiligingscamera’s? Is de dekking van mobiele data echt zo geweldig in de Redwoods? Wie zou zich abonneren op de video’s die deze oncharismatische jongens maken?
“Eerlijk gezegd,” zegt een van hen halverwege, “ik heb zoiets van waarom gebeurt dit spel verdomme?” Grote vraag.